Bhai Tahru Singh

Bhai Tahru Sahib was inwoner van het dorp Poola, waar hij een klein stuk land bezat. Het graan en de mais dat hij produceerde en zijn eenvoudige lemen hut deelde hij met plezier met alle vermoeide reizigers die het dorp passeerden en onderdak nodig hadden om de nacht door te brengen. Hij behoorde geheel tot de Goeroe's hymnen. 's Ochtends vroeg zat hij op de ploeg onder de sterren, zijn witte tulband dragend, en reciteerde hij Japji; De Japji welke de niet te evenaren universaliteit van de aard van het leven in zich heeft. De dorpelingen hielden van Taru Singh om zijn medeleven, onschuld en spirituele puurheid.

Maar de autoritaire Mogol regering van Middeleeuws India was niet bereid de levensweg van de Sikhs te tolereren. Een levenswijze die geen scheidslijn trok tussen man en vrouw, tussen Hindoes en Moslims, tussen Brahmins en de Shudras (zogenaamde lagere kaste).

“Alle mensen zijn gelijk”, was een credo dat tegen het Mogol etablissement, gebaseerd op onderscheid tussen mensen, in ging. Om deze haard van liefde uit te bannen, stond er een hoge prijs op de hoofden van Sikhs. Zij werden tot bannelingen verklaard. De hebzucht naar goud verleidde Bhagat Nirangi tot het indienen van een klacht tegen Bhai Taru Singh bij de Subedar (gouveneur) van Lahore. De verklaring luidde dat hij (Bhai Taru) onderdak gaf aan dacoids (bandieten), de Sikhs, en daarmee waren de eigendommen van Moslim en Hindu onderdanen van Zijne Koninklijke Hoogheid niet meer veilig.

Toen de Subedar deze jongeman van 23 zag, was hij overweldigd en aangedaan door diens verschijning. Zich tot Taru Singh richtend, zei de Nawab: “O, waardige Sikh, ik heb medelijden met u en ik wens uw leven te sparen.” Taru Singh beantwoorde met tranen in zijn ogen: “Je wilt mij belonen met het sparen van mijn leven? Waarom mij bevlekken met zulk een oneerbaar aanbod terwijl mijn broeders en zusters voor mijn ogen dag in dag uit, elk uur van de dag, gemarteld worden.”

De Subedar zei: “Jou aanwezigheid is omgeven door een hemels licht. Om de een of andere reden staat mijn hart niet toe dat u vermoord wordt, maar u zult uw knot (juuda- haren) af moeten knippen en aan mij moeten aanbieden.”

Tahru Singh antwoordde: “De Sikh en zijn haar zijn een. Het is mij een genoegen u meer aan te bieden dan waar u om vraagt, mijn hoofd met mijn knot.”

Deze haren zijn het eeuwige Geschenk van liefde van de onvergelijkbare schoonheid aan de Khalsa van onze goeroe, ze kunnen niet weggenomen worden van het hoofd van een Sikh, zonder ook zijn hoofd weg te nemen. Degene die er slechts naar kijkt zal het nooit kunnen begrijpen. Het is als in een spiegel kijken, maar je bent niet een met de spiegel. De waarnemer is slechts in staat om waar te nemen, hij is nooit de spiegel, de ervaring, de toestand zelf. Deze haren zijn een fontein van vreugde, voor ons is het de bron van leven.

De Subedar, er nog altijd van overtuigd dat hij hem kon omkopen, zei toen: “Taru Singh, je bent te jong. Je hebt de schoonheid en vreugde van het leven nog niet ervaren. Je zult beloont worden met een hoge mansib (positie) in het Mogol leger. Je zult beloond worden met een erfelijke jagir (landgoed). Ik beloof je allerlei luxe, maar je zult afstand moeten doen van je leven als Sikh.”

Een Goeroes Sikh kan nooit getemd worden en tranen vermengden zich nu met een glimlach van vreugde, Taru Singh antwoordde: “Door hem hier gezonden komen zij (in de wereld) en geroepen door hem keren zij terug” zei Goeroe Nanak. “Het is het recht en genoegen van de heldhaftige om te sterven,” sprak Hij. “Voor een Sikh heeft het leven geen begin en eind - het is zowel dood en leven. Noch mijn leven, noch mijn haar zijn verhandelbaar in jouw hof waar schoonheid, leven en religie in goud gemeten worden. De waarde en schoonheid van ons haar kan niet gemeten worden in termen van luxe. Jouw manier van denken is materialistisch en daarmee verwaarloosbaar, maar een geïntegreerd bestaan is altijd spiritueel.”

De Subedar kon deze lofzang der waarheid niet langer aanhoren en riep: “Stop hem, daar hij de wet en rust van onze provincie verstoort. Vermoord hem onmiddellijk, maar knip eerst zijn haren af.” De Mogol soldaten grepen Bhai Sahib's hoofd en kin beet, maar het was onmogelijk voor de kapper om zijn hoofd dicht bij het zijne te brengen. Met een slag van zijn hoofd duwde hij zijn bewakers weg en maakte dat zij over de grond rolden. Een schoenmaker werd erbij geroepen, om met zijn vaardigheden en zijn gereedschap Taru Singh's haar af te schrapen, maar zijn poging bleek tevens onsuccesvol. Uiteindelijk werd de hulp van een timmerman ingeschakeld voor het vuile werk. Met een slag van zijn bijl hakte hij Bhai Taru Sing's hoofd af (1743 A.D.), maar hij slaagde er niet in de knot haar af te snijden.

Thakur Rabindranath Tagore, een groots mystieke poëet uit Bengal schreef een prachtig lied over deze gebeurtenis:

Previous

Main Index

Next